Op woensdag 24 april werden we goed verzorgd ontvangen in de perskamer. Daar mochten we getuige zijn van de uitreiking van de Intermat innovatieprijzen. In de categorie beton was een opvallende prijswinnaar Betolar. Dit bedrijf liet zien dat het mogelijk is op commerciële schaal kanaalplaatvloeren te produceren uit geopolymeerbeton. Ik heb deze firma de volgende dag op de beurs bezocht. Daar kwam ik tot de verrassende ontdekking dat Betolar – net zoals VBI – onderdeel is van de Finse Consolis groep. Vertegenwoordiger Mikko Marjalaakso vertelde me dat men niet veel contact heeft met VBI over geopolymeerbeton en dat het product ook nog niet is verwerkt in een eindtoepassing. Er is wel het nodige geproduceerd, maar nog niks mee gebouwd. Tja, een kans dus.

Een andere opmerkelijke ‘start-up’ innovatieprijs ging naar Aranea voor de toepassing van gecoate vezels in beton. De nieuwheid ontging mij daarbij, Betoniek publiceerde in 2020 al over de toepassing van glasvezelpolymeer (GFRP – Glass Fiber Reinforced Polymer) in onderwaterbeton bij twee onderdoorgangen in Overijssel. Dus ook dat bedrijf was een bezoek waard op donderdag. Aranea blijkt onderdeel van de Michelin groep te zijn, niet echt een petit garçon dus! Ik vertelde over Betoniek en onze publicaties van de ervaringen van BAM Infra met dergelijke vezels. Een leuk contact wat in ieder geval als opvolging heeft dat ik dit artikel met deze partij ga delen.

De woensdagavond werd afgesloten met een feestelijke receptie en diner, waarbij ik ook de achtergrond van de overige vakpersleden leerde kennen. Interessant om te horen hoe andere ‘concullega’s van de pers’ verschillende ideeën hebben over betaalde en niet betaalde content en hoe zij informatie ophalen en filteren op nieuwswaarde en waarheidsgehalte. Een titel als BouwmachineWeb manifesteert zich bijvoorbeeld als een soort Readers Digest: het filtert en publiceert dagelijks nieuwsberichten. Eigenlijk valt Betoniek dan weer op door het volledig autonoom schrijven en zeer specifiek publiceren. Ook is het opmerkelijk dat wij echt publicerende auteurs hebben en andere media, bijvoorbeeld Cobouw, met een groep betaalde freelancers de vrije nieuwsgaring beoefent.

Verder mag ook worden vermeld dat Intermat een enorme beurs is met meer dan 1000 exposanten waar het ‘betondeel’ slechts een (schat ik) 15% van uitmaakte. Dat is absoluut gezien voor een betonbeurs nog steeds enorm, maar de interesse van de persgroep ging dan natuurlijk ook sterk uit naar de honderden materieelexposanten. Het thema vergroening (le verdissement) was wel het Leitmotiv. Het was indrukwekkend hoeveel elektrisch materieel beschikbaar is, met als bijzondere verdere ontwikkeling het volledig autonoom werkend grondverzetmaterieel.

Op donderdag 25 april begon ik de dag met een deelname aan de presentatie en rondetafelgesprek Rebuild Ukrain. Naast mijn Engels is mijn Frans tegenwoordig redelijk op orde en dat hielp mij om de voordrachten goed te volgen. Die waren namelijk in het Oekraïens met een Franse simultaanvertaling. De algemene impressie was dat Oekraïne zichzelf wel kan redden, maar dat er toch eerst behoefte is om veiligheid, openbaar bestuur, markt en economie te herstellen. Opvallend was de duidelijke aanwezigheid van Business France, de Franse organisatie die export bevordert en de samenwerking met Oekraïne en de exportkansen die dat ook biedt strak volgt. Ik kende Business France nog niet en ik zou ook niet direct een zodanig actieve Nederlandse evenknie weten te noemen, of het zou de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland (RVO) moeten zijn.

Opmerkelijk was ook de deelname van bekistingsleverancier Hussor in het gesprek. De vertegenwoordiger vertelde dat de lopende (productie-)contacten in Oekraïne opvolging hebben gevonden in methoden om snel te bouwen met ongetraind personeel. De zogenoemde snelbouw-shelters, die elektriciteitsvoorzieningen bescherming bieden tegen de Russische raketten en drones, waren daar goede voorbeelden van. Ik besloot Hussor nadien op te zoeken op de beursvloer. Daar kreeg ik een uitleg van twee Belgische vertegenwoordigers van dochteronderneming Coffral , die mij wat meer over hun systeem vertelden. De basis is een stalen bekisting, compleet samengesteld met bordessen, trappen en schoorvoorziening en snelle koppel- en losvoorzieningen voor de centerpennen, bestemd voor zwaar belaste bekistingen (weinig pennen, snel klaar). Bij een later bezoek aan de concurrerende  bekistingsbouwer Outinord bleek dit alles overigens niet zo uniek te zijn. De samenwerking met Oekraïne voor de snelbouw-shelters was overigens wél iets unieks van Hussor.

Bij Outinord zag ik vervolgens mooie voorbeelden waarin er toch wel wat verschillen in bekistingscultuur te zien zijn tussen Frankrijk en ons land. Veel stalen bekisting, met als basis zo weinig mogelijk handelingen op het werk, en zo snel mogelijk ontkisten. Detailoplossingen als uitschuifbare bekistingspanelen en snelle span- en lossystemen voor zware centerpennen helpen daarbij. De effecten op de kwaliteit van de nabehandeling staan daarbij natuurlijk wel ter discussie, maar dat straft zich in woning- en utiliteitsbouw minder snel af dan in de vorst-dooisituaties in de infrastructuur.
Het toepassen van een roestvaststalen bekistingshuid lijkt de standaard in Frankrijk. Ook was er een mooi vergroeningsinitiatief in de vorm van een elektrisch verwarmde bekisting waarmee cement kan worden bespaard. Verwarmde bekistingen kennen we natuurlijk uit de woningtunnelbouw, zoals de met water verwarmde ‘knuffelkist’ van BAM. Maar in Nederland kende ik nog geen elektrische voorbeelden hiervan. Verder presenteerde Outinord een olievrije bekisting met een elektrolytische losmethode. Het wat nog niet ‘praktijkrijp’, maar het klonk wel innovatief. Tot slot presenteerden zowel Hussor als Outinord handmatige snelbouwsystemen voor situaties waar kraanhulp niet beschikbaar is. De eerste in aluminium en kunststofcomposiet, de tweede in volledig gecoat aluminium.

Tenslotte maakte ik nog kennis met een Frans tijdschrift met de pakkende titel Beton. Het blad is rijk aan allerlei korte berichten in het publieke domein, veel advertenties en toch ook voorzien van steeds een paar leuke hoofdartikelen. Niet zo diepgravend als Betoniek, maar (voor mij althans) wel een inspiratie voor ons blad, al was het maar vanwege de vaste rubriek Kunst in Beton. In die rubriek passeren de meest bijzondere, kunstzinnige toepassingen de revue. Wat dacht je van een vélo in beton?

Afgezien van de World of Concrete, heb ik tijdens mijn bezoek aan Intermat Parijs ook nog een poging gedaan om de rest van de stands te bezoeken. Une mer à boire van machinefabrikanten en onderdelenleveranciers. Toys for girls and boys. Ook was het bijzonder dat er enkele landen waren, zij het maar een paar, met eigen paviljoens, namelijk Korea, Turkije, China en de Verenigde Staten. Die laatste met toch weer hele mooie, superkleine ‘stoeprand’-pavertjes. Daar denken ze niet in ‘banden stellen’.

Samenvattend vond ik het een inspirerend bezoek aan een (beton)wereld die toch weer net even anders is dan de onze. Het blijft dan ook steeds mooi om te zien dat een techniek -  wanneer deze eenmaal omarmd is (tunnelgietbouw, stoeprandpavers, denken in stalen bekisten etc.) - deze dan ook in elk detail uitgenut wordt en daarmee vaak aan ‘concurrentiekracht’ wint ten opzichte van alternatieven. Of kortweg: het succes zit in de details, maar dat wisten jullie nog niet :-)!