Steeds vaker komt de vraag vanuit de markt om een betonmortel te leveren met een zo gunstig mogelijke MKI-waarde. Sterker nog, voor deze MKI geldt vaak een plafondwaarde. Hoe fantastisch is het als het de leverancier lukt om dit te realiseren? Echt goed duurzaam bezig… Toch?!

Het lijkt echt een ding te worden, het sturen op MKI-waarde. Wat echter heel jammer is, is dat daarbij de duurzaamheid in levensduur wel eens wordt vergeten. Een voorbeeld dat we in de praktijk steeds vaker tegenkomen:

Vanuit een opdrachtgever wordt een betonnen fietspad aanbesteed. De maximale MKI-waarde van de betonmortel (fase A1 t/m A3) bedraagt €12,- en de eis voor de milieuklasse is XF4 (vorst- en dooizoutbestand). Wij zijn als Nederlandse betonmortelleveranciers prima in staat om aan deze uitvraag te voldoen, met één kanttekening: geen garantie op de levensduur wat betreft de vorst- en dooizoutschade. Met de bindmiddelkeuze die ons vanuit de MKI-eis min of meer wordt opgedragen, gaan we voorbij aan de kwaliteitskeuze die we zouden moeten maken.

Als je hierover met de opdrachtgever in overleg gaat, blijkt al snel dat er alleen gekeken is naar sustainability en niet naar durability. Duurzaamheid in levensduur is dus minder belangrijk, naar het schijnt.

Laten we ervoor waken dat de fietspaden die we nu maken, met een zo laag mogelijke MKI, niet de zandpaden van de toekomst worden; bij regelmatige belasting door vorst- en dooizouten blijft er alleen zand en grind over…

Het betreft slechts één voorbeeld van een infrawerk. We zien dit soort gevallen steeds vaker voorbijkomen en deze ontwikkeling baart mij veel zorgen. Laten we niet voorbijgaan aan de kennis en kunde die wij met z’n allen hebben opgedaan in de afgelopen decennia en maak duurzaamheid bespreekbaar in de ruimste zin van het woord.